|
86/666/EWG
(wersja robocza tłumaczenia)
ZALECENIE RADY
z dnia 22 grudnia 1986 r.
dotyczące bezpieczeństwa pożarowego w istniejących hotelach
RADA UNII EUROPEJSKIEJ
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, a w
szczególności art. 235 tego Traktatu,
mając na uwadze wniosek Komisji (1),
mając na uwadze opinię Parlamentu Europejskiego (2),
mając na uwadze opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego (3),
a także biorąc pod uwagę co następuje:
Zważywszy, że nie we wszystkich Państwach Członkowskich, a także nie we
wszystkich działających w nich hotelach istnieją zasady bezpieczeństwa
pożarowego; a nawet tam, gdzie one istnieją, odpowiednie postanowienia bywają
niekompletne i regulujące te sprawy przepisy są sformułowane niejednoznacznie,
co utrudnia otrzymanie przejrzystego obrazu bezpieczeństwa pożarowego; nie
zawsze są też w pełni przestrzegane:
Zważywszy, że w związku z gwałtownym rozwojem turystyki i podróży służbowych
coraz więcej ludzi musi przebywać w hotelach Państw Członkowskich, różniących
się od hoteli ich krajów pochodzenia; osoby te mają prawo do odpowiedniej
ochrony w goszczącym je kraju i informacji o naturze i zakresie tej ochrony;
bezpieczeństwo gości musi odpowiadać zasadom, jakich wymagają przepisy
bezpieczeństwa stosowane w przypadku osób zatrudnionych;
Zważywszy, że chociaż dopuszcza się do pewnych różnic w typie lub konstrukcji
hoteli w Państwach Członkowskich, można jednak ustalić minimalne standardy
bezpieczeństwa pożarowego dla wszystkich hoteli; ich dostosowanie się do tego
minimalnego standardu jest niezwykle istotne dla ich dalszej działalności, a
gdzie jest to uzasadnione - zaleca się poddać podległe hotele okresowym
kontrolom;
Zważywszy, że z powodów ekonomicznych, technicznych i architektonicznych pełne
wprowadzenie zabezpieczeń przeciwpożarowych może wymagać czasu; stąd w celu
osiągnięcia skuteczności w tej kwestii pożądane jest określenie terminu
wykonania zabezpieczeń w rozsądnych granicach czasowych;
Zważywszy, że z punktu widzenia zabezpieczenia przeciwpożarowego na poziomie
Wspólnoty nie istnieją ujednolicone przepisy dotyczące używania i stosowania
materiałów przeciwpożarowych; nie usprawiedliwia to jednak stosowania przez
Państwa Członkowskie środków, stwarzających jakiekolwiek bariery techniczne dla
wymiany handlowej; przeciwnie, zabezpieczenia przeciwpożarowe w hotelach,
przynajmniej w zakresie minimalnego standardu bezpieczeństwa muszą być pierwszym
krokiem do przygotowania i promocji dalszego, obejmującego wszystkie kraje
postępu w dziele harmonijnej współpracy na tym polu;
Zważywszy, że z powodów ekonomicznych i z punktu widzenia bezpieczeństwa
turystów oraz osób podróżujących w jakichkolwiek innych celach z jednego Państwa
Członkowskiego do drugiego, jest ważnym, aby promować obieg i rozpowszechnianie
informacji na temat działań, chroniących hotele przed ryzykiem pożaru i
dostosowanych do warunków danego kraju; do opracowywania i rozpowszechniania
tego typu informacji została powołana specjalna, pełniąca w tej dziedzinie
kluczową rolę Komisja;
NINIEJSZYM ZALECA PAŃSTWOM CZŁONKOWSKIM:
(1) Wobec faktu, że jak dotąd istniejące prawodawstwo poszczególnych krajów nie
jest jeszcze dostatecznie przystosowane do wymagań niniejszych zaleceń, należy
przedsięwziąć wszelkie dostępne środki w celu oparcia zabezpieczeń
przeciwpożarowych w istniejących hotelach na zasadach wymienionych poniżej.
Cele i środki zapewnienia bezpieczeństwa w istniejących hotelach
1. Zastosowanie zabezpieczeń przeciwpożarowych w istniejących
hotelach ma na celu:
1.1. Zmniejszenie ryzyka wybuchu pożaru,
1.2. Zapobieżenie rozprzestrzenianiu się ognia i dymu,
1.3. Zapewnienie bezpiecznej ewakuacji wszystkich obecnych w hotelu osób,
1.4. Umożliwienie podjęcia akcji służbom ratowniczym.
2. W celu osiągnięcia tych zamierzeń, wszystkie niezbędne
zabezpieczenia winny być wprowadzone wraz z następującymi ustaleniami:
2.1. Bezpieczne drogi ewakuacyjne winny być dostępne, wyraźnie oznaczone oraz
niezastawione,
2.2. Trwałość konstrukcyjna budynku w wypadku pożaru powinna co najmniej
zapewnić czas na opuszczenie budynku przez wszystkich obecnych,
2.3. Obecność lub użycie materiałów łatwopalnych w ścianach, suficie czy
pokryciu podłogi i dekoracji wewnętrznych powinna być maksymalnie ograniczona,
2.4. Całe wyposażenie techniczne i użytkowe (elektryczność, gaz, ogrzewanie
itp.) powinno działać sprawnie i bezpiecznie,
2.5. Zainstalowane odpowiednie systemy alarmowe winny być utrzymywane w
porządku,
2.6. Instrukcje przeciwpożarowe oraz plany pomieszczeń z zaznaczonymi drogami
ewakuacyjnymi winny być umieszczone w każdym pomieszczeniu zajmowanym zwykle
przez gości lub personel,
2.7. Środki gaśnicze (gaśnice itp.) winny być dostępne i utrzymane w dobrym
stanie,
2.8. Personel winien być odpowiednio poinstruowany i przeszkolony.
3. Przy wprowadzaniu powyższych zasad w stosunku do podmiotów
gospodarczych, zajmujących całość bądź część budynku, które pod nazwą hotelu,
pensjonatu, karczmy, tawerny, motelu czy innego podmiotu podobnego
przeznaczenia, zdolnych do zapewnienia tymczasowego zakwaterowania dla co
najmniej 20 osób w celach komercyjnych, Państwa Członkowskie powinny wziąć pod
uwagę zalecenia techniczne wymienione w Aneksie. Państwa Członkowskie mogą
podejmować różne działania, również bardziej rygorystyczne niż określone w
Aneksie, jeśli pozwolą one na osiągnięcie co najmniej porównywalnych wyników
standaryzacji. W szczególności, jeśli żaden z warunków Aneksu z przyczyn
ekonomicznych i technicznych (w tym sejsmicznych i architektonicznych), nie może
być spełniony, przyjęte rozwiązania alternatywne muszą zapewnić całkowite
minimum standardu bezpieczeństwa, zaprojektowanego do ustalenia w tym Aneksie.
Dla podmiotów mogących zaoferować tymczasowe zakwaterowanie w celach
komercyjnych dla mniej niż 20 osób, Państwa Członkowskie winny podjąć
najbardziej odpowiednie działania w celu zapewnienia im bezpieczeństwa w zgodzie
z zasadami wymienionymi powyżej w punktach 1 i 2, z uwzględnieniem stopnia
ryzyka pożarowego;
(2) Poddać hotele okresowym kontrolom w celu ustalenia zgodności z przepisami
krajowymi opartymi na zasadach wymienionych powyżej
(3) Regularne informowanie Komisji o wszelkich działaniach podjętych w celu
umożliwienia hotelom w poszczególnych krajach sprostania wyżej wymienionym.
wymaganiom oraz wszelkich działaniach, które zamierzają one podjąć dla
osiągnięcia celu w ciągu następnych pięciu lat. W ciągu sześciu miesięcy Komisja
złoży do Rady raport na temat podjętych oraz proponowanych działań.
Sporządzono w Brukseli dnia 22 grudnia 1986 roku.
W imieniu Rady
G. SHAW
Przewodniczący
___________
(1) OJ Nr C 49, 21.2.1984, str. 7
(2) OJ Nr C 262, 14.10.1985, str. 20; OJ Nr C 36, 17.2.1986, str. 155.
(3) OJ Nr C 248, 17.9.1984, str. 4.
ANEKS – DYREKTYWY TECHNICZNE
1. DROGI EWAKUACYJNE
1.1 Ogólne
1.1.1. Drogi ewakuacyjne muszą być wytyczone i rozmieszczone w taki sposób, aby
wiodły bezpośrednio do ulicy lub przestrzeni otwartej na tyle dużej, aby
pozwoliła ona ludziom na wyjście z budynku oraz umożliwiła im szybką i
bezpieczną ewakuację pomieszczeń.
1.1.2. Drzwi, klatki schodowe, wyjścia i drogi do nich prowadzące powinny być
oznaczone standardowymi znakami bezpieczeństwa, widocznymi w dzień i w nocy.
Dla tego celu powinno się użyć w szczególności wzorów oznaczeń podanych do
wiadomości publicznej w standardzie ISO/DIS 6309.2 (11 grudnia 1985).
1.1.3. Drzwi, których w razie pożaru nie wolno używać osobom nieupoważnionym
oraz drzwi nie dające dostępu do dróg ewakuacyjnych, jeśli nie są zazwyczaj
zamykane, muszą być stale zamknięte lub posiadać system samozamykający oraz
nosić odpowiednie oznakowanie standardowe.
1.2. Kierunek otwierania drzwi – blokowanie dróg ewakuacyjnych
1.2.1. Gdy tylko jest to możliwe, drzwi znajdujące się na drodze ewakuacyjnej
powinny się otwierać w kierunku zamierzonej ewakuacji.
1.2.2. Drzwi kończące drogę ewakuacyjną zawsze powinny dać się otworzyć od
wewnątrz przez osobę uciekającą z hotelu.
1.2.3. Obok drzwi obrotowych lub zasuwanych muszą być zainstalowane drzwi
otwierające się zgodnie z kierunkiem zamierzonej ewakuacji.
1.2.4. Na drogach ewakuacyjnych nie mogą być rozmieszczone przeszkody (zapasy,
meble itp.), grożące zakłóceniem ruchu bądź zwiększające ryzyko
rozprzestrzenienia pożaru.
1.2.5. Na drogach ewakuacyjnych nie mogą być rozwieszane lustra, mogące
wprowadzić mieszkańców w błąd, co do kierunku wyjścia.
1.3. Minimalna liczba klatek schodowych
1.3.1. Do ustalenia, czy istniejący hotel ma wystarczającą liczbę klatek
schodowych, można użyć różnych kryteriów:
1.3.1.1. Albo całkowitą liczbę osób mogących przebywać w hotelu,
1.3.1.2. Albo odległość, jaką trzeba pokonać, aby dostać się do klatek
schodowych.
1.3.2. Gdy zastosowanym kryterium jest liczba osób, hotele o dwóch lub więcej
poziomach, z których każdy może pomieścić więcej niż 50 osób, muszą posiadać co
najmniej dwie klatki schodowe.
1.3.3. Gdy zastosowanym kryterium jest dystans do pokonania:
1.3.3.1. Długość ślepych korytarzy nie może przekraczać 10 metrów,
1.3.3.2. Jeśli hotel posiada dwie lub więcej klatek schodowych, dystans
potrzebny do ich osiągnięcia z któregokolwiek punktu drogi ewakuacyjnej nie może
przekraczać 35 metrów.
1.3.4. Hotel istniejący w budynku o więcej niż trzech poziomach ponad ziemią
winien być z zasady wyposażony w co najmniej dwie klatki schodowe.
1.3.5. W każdym przypadku należy przestrzegać zasady, w myśl której ślepe
korytarze nie mogą liczyć więcej niż 10 metrów, a odległość do klatek schodowych
nie może być większa niż 35 metrów.
1.3.6. Zewnętrzna klatka schodowa może być uznana za drugą klatkę schodową tylko
wtedy, gdy zapewnia zadowalające warunki bezpieczeństwa.
1.3.7. Istniejące w hotelu klatki schodowe muszą być wystarczająco szerokie, by
pozwolić na pomyślną ewakuację osób mogących przebywać w pomieszczeniach.
Jednakże może się zdarzyć, iż konieczne będzie zainstalowanie dodatkowych klatek
schodowych, by uczynić hotel bezpiecznym; każda z tych klatek powinna mieć co
najmniej 0,80 metra szerokości.
2. CECHY KONSTRUKCJI
2.1. Konstrukcja istniejących hoteli musi posiadać następujące cechy:
2.1.1. Ognioodporność elementów nośnych odpowiednia do zapewnienia stabilności
konstrukcyjnej całości budynku w wypadku pożaru przez wystarczającą ilość czasu;
2.1.2. Rozkład pomieszczeń stanowiący barierę dla rozprzestrzeniania się ognia i
dymu, dla utrzymania dróg ewakuacyjnych dostępnymi i użytecznymi przez
wystarczającą ilość czasu;
2.1.3. W ogólności, sytuacja musi być dostosowana do konkretnego przypadku w
oparciu o minimalne wymagania wymienione poniżej.
2.2. Konstrukcja budynku
2.2.1. W budynkach posiadających nie więcej niż trzy poziomy nad ziemią, z
wyjątkiem jednokondygnacyjnych budynków bez piwnic, czas ognioodporności (R)
konstrukcji budynku nie może być krótszy niż 30 minut (R 30).
2.2.2. W budynkach posiadających więcej niż trzy poziomy nad ziemią, czas
ognioodporności (R) konstrukcji budynku nie może być krótszy niż 60 minut (R
60).
2.3. Piętra
2.3.1. W budynkach posiadających nie więcej niż trzy poziomy nad ziemią,
ognioodporność (REI) poszczególnych pięter nie może być mniejsza niż 30 minut
(REI 30).
2.3.2. W budynkach posiadających więcej niż trzy poziomy nad ziemią,
ognioodporność (REI) poszczególnych pięter nie może być mniejsza niż 60 minut
(REI 60).
2.4. Obudowa klatek schodowych
2.4.1. W ogólności, klatki schodowe w istniejących hotelach mających więcej niż
dwa poziomy nad ziemią, muszą być obudowane.
2.4.1.1. Ściany klatki schodowej muszą mieć czas ognioodporności (REI) nie
krótszy niż 30 minut (REI 30).
2.4.1.2. Drzwi wiodące do klatki schodowej muszą mieć czas ognioodporności (RE)
nie krótszy niż 30 minut (RE 30), posiadać mechanizm samozamykający oraz
odpowiednie oznakowanie przypominające o konieczności ich stałego zamykania.
2.4.2. Jeżeli jedna klatka schodowa dochodzi do poziomów dostępnych dla ogółu
oraz do piwnic, jej izolacja musi być zaprojektowana w taki sposób, aby
odizolować piwnice od pozostałej części klatki schodowej.
2.4.3. Górna część każdej klatki schodowej musi posiadać świetlik lub okno
oszklone szybą o powierzchni większej niż 1 m2, które jeżeli nie jest
bezpośrednio dostępne, musi być wyposażone w urządzenie pozwalające je łatwo
otworzyć z parteru.
2.4.4. Zabezpieczenie służbowych klatek schodowych dostępnych jedynie dla
personelu zakładu, powinno być oparte na zasadach podobnych do stosowanych w
wypadku klatek schodowych dostępnych dla ogółu.
2.5. Ściany działowe
2.5.1. W ogólności, ściany działowe sięgające od podłogi do sufitu, oddzielające
pokoje hotelowe od dróg ewakuacyjnych, muszą mieć czas ognioodporności (REI) nie
krótszy niż 30 minut (REI 30); prowadzące do nich drzwi muszą mieć czas
ognioodporności (RE) nie krótszy niż 15 minut (RE 15).
2.5.2. W ogólności, konstrukcje (podłogi, ściany działowe sięgające od podłogi
do sufitu, sufity), które oddzielają pokoje hotelowe i drogi ewakuacyjne od
stref o wysokim zagrożeniu pożarowym, muszą mieć czas ognioodporności (REI) nie
krótszy niż 60 minut (REI 60); ich drzwi dostępu muszą mieć czas ognioodporności
(RE) nie krótszy niż 60 minut (RE 60) oraz muszą posiadać mechanizm
samozamykający oraz odpowiednie oznakowanie przypominające o konieczności ich
stałego zamykania.
3. POKRYCIA I DEKORACJE
3.1. Zachowanie się wewnętrznych pokryć i dekoracji w istniejących hotelach w
wypadku pożaru nie powinno wywoływać szczególnych zagrożeń przyczyniających się
do rozprzestrzeniania się ognia i wydzielania dymu.
3.1.1. Ten wymóg odnosi się w szczególności do takich składników terenu hotelu,
jak:
3.1.1.1. Dróg ewakuacyjnych, zwłaszcza korytarzy, klatek schodowych czy
przestrzeni otwartych takich jak hall;
3.1.1.2. Pomieszczeń dostępnych dla ogółu (w szczególności gości hotelowych),
innych niż pokoje hotelowe.
3.1.2. Na obszarach podanych w punkcie 3.1.1. odnosi się to zwłaszcza do
następujących pokryć i dekoracji:
3.1.2.1. pokrycia podłogi,
3.1.2.2. pokrycia i dekoracje ścian,
3.1.2.3. pokrycia i dekoracje sufitu.
3.1.3. Wobec faktu, że do tej pory nie ujednolicono metod testowania i
klasyfikacji materiałów pod względem ich reakcji na ogień, minimalne wymagania w
tym względzie w odniesieniu do wewnętrznych pokryć i dekoracji w istniejących
hotelach powinny na razie być określane zgodnie z odpowiednimi przepisami,
wydanymi w poszczególnych krajach.
3.2. Drogi ewakuacyjne
3.2.1. Klasyfikacje materiałów przedstawione w poniższej tabeli odnoszą się do
minimalnego standardu bezpieczeństwa wymaganego dla wewnętrznych pokryć i
dekoracji dróg ewakuacyjnych w istniejących hotelach:
<Miejsce na tabelę>
3.2.2. Przepisy poszczególnych krajów, do których odnosi się ta tabela, są
następujące:
(a) Republika Federalna Niemiec - Standard DIN 4102, Część 1, Reakcja na ogień –
materiały i części konstrukcyjne.
(b) Dania 1977 - kodeks budowlany,
(c) Francja - Zamówienie z 4 czerwca 1973 klasyfikujące materiały i części
budowlane na kategorie w oparciu o ich reakcje na ogień oraz specyfikacja metod
testowania (Journal Officiel de la Republique Francaise z 26 lipca 1973).
(d) Włochy - dekret ministerstwa z 26 czerwca 1984. Klasyfikacja i zatwierdzenie
materiałów pod względem zapobiegania pożarom (Gazetta ufficiale della Repubblica
Italiana No 234 z 25 sierpnia 1984).
(e) Holandia - Standard NEN 3883.
(f) Wielka Brytania - Standard BS 476, część 6, 1981 Testy produktów na
rozprzestrzenianie się ognia. Standard BS 476, część 7, 1971 Powierzchniowe
rozprzestrzenianie się ognia dla materiałów.
(g) Irlandia - 1. Standard BS 5867, 1972 Określenie wpływu małych źródeł zapłonu
na tekstylne pokrycia podłogowe (metoda gorącej metalowej nakrętki), oszacowana
zgodnie ze standardem BS 5287, 1976.)
2. Norma BS 5867, część 2, 1980 Wymogi zapalności – specyfikacje dla fabryk
zasłon i firanek.
3. Norma BS 5852, część 1, 1979 Standard BS 5852, część 2, 1982 Metody
testowania zapalności tapicerowanych kompozytów siedzeń przy źródłach ognia.
3.3. Pomieszczenia ogólnie dostępne z pominięciem pokojów hotelowych.
3.3.1. Jeśli pomieszczenie jest urządzone zgodnie z przepisami zawartymi w
punkcie 2.5.2 wewnętrzne pokrycia i wystrój muszą być w większości wykonane
zgodnie z przepisami państwowymi w zależności od przeznaczenia tego
pomieszczenia.
3.3.2. Jeśli pomieszczenie nie jest urządzone zgodnie z przepisami zawartymi w
punkcie 2.5.2 wewnętrzne pokrycia i dekoracje muszą być wykonane zgodnie
przynajmniej z przepisami zawartymi w punkcie 3.2 dotyczącymi dróg
ewakuacyjnych.
3.3.3. Dla pomieszczeń dostępnych dla ogółu, innych niż wymienione w 3.1.1.,
niezależne drogi ucieczki muszą być zgodne przynajmniej ze wszystkimi przepisami
dotyczącymi dróg ewakuacji w hotelach, dostosowanych w każdym wypadku do
okoliczności.
4. OŚWIETLENIE ELEKTRYCZNE
4.1.1. Główny system oświetlenia 1.1. Głównym systemem oświetlenia w zakładzie
hotelowym musi być system oświetlenia elektrycznego.
4.1.2. Instalacje elektryczne w istniejącym hotelu muszą być zaprojektowane i
rozmieszczone w sposób zapobiegający między innymi wybuchowi i
rozprzestrzenianiu się ognia. Instalacja musi być uziemiona.
4.1.3. Punkt 4.1.2. ma dotyczyć także przypadku, w którym zaopatrzenie hotelu w
elektryczność pochodzi ze źródła niezależnego.
4.2. Awaryjny system oświetlenia
4.2.1. Wszystkie zakłady hotelowe muszą być wyposażone w odpowiedni system
awaryjnego oświetlenia, uruchamiany w momencie uszkodzenia głównego systemu
oświetlenia.
4.2.2. Awaryjny system oświetlenia zakładu hotelowego musi być zdolny do
działania przez okres wystarczający do ewakuowania wszystkich osób w razie
uszkodzenia głównego systemu oświetleniowego.
5. OGRZEWANIE
5.1. Zasady ogólne
5.1.1. Ogrzewanie może być dostarczane zarówno z centralnego systemu ogrzewania,
jak i z pojedynczo zamontowanych grzejników.
5.1.2. Instalacje grzewcze w istniejącym hotelu muszą być zaprojektowane i
rozmieszczone w sposób zapobiegający między innymi wybuchowi i
rozprzestrzenianiu się ognia.
5.2. Pomieszczenie bojlera. Kiedy efektywna wydajność grzejnika spalinowego
wynosi 70 kW lub więcej, taki grzejnik musi być zainstalowany w osobnym
pomieszczeniu:
5.2.1. to pomieszczenie winno być zaprojektowane i wykończone zgodnie z zasadami
ujętymi w odpowiednich krajowych przepisach ustawodawczych;
5.2.2. Ściany pomieszczenia bojlera muszą posiadać czas ognioodporności (REI) co
najmniej 60 minut (REI 60), drzwi muszą posiadać czas ognioodporności (RE) co
najmniej 60 minut (RE 60); drzwi muszą posiadać mechanizm samozamykający oraz
odpowiednie oznakowanie przypominające o konieczności ich stałego zamykania.
5.3. Zasilanie paliwami płynnymi i gazowymi.
5.3.1. Bez wpływu na zastosowanie przepisu 5.1.2., musi istnieć możliwość
odcięcia dopływu do urządzeń grzewczych paliwa ciekłego bądź gazowego przez co
najmniej jedno ręcznie obsługiwane urządzenie wyłączające [wyłącznik].
5.3.1.1.W przypadku pojedynczo montowanych grzejników, taki wyłącznik musi być
ulokowany w pobliżu urządzenia.
5.3.1.2. Dla grzejników zespolonych, zamontowanych w pomieszczeniu bojlera, taki
wyłącznik musi być umieszczony poza pomieszczeniem bojlera w łatwo dostępnym
miejscu oraz musi być wyraźnie oznakowany.
5.3.2. Tam, gdzie przewód doprowadzający gaz obsługuje cały budynek, w którym
znajduje się hotel, musi on posiadać co najmniej jeden ręcznie obsługiwany,
wyraźnie oznaczony wyłącznik ulokowany w miejscu, gdzie przewód wchodzi do
budynku.
5.3.3. Jeśli paliwo płynne jest składowane w pomieszczeniu, musi być ono tak
zaprojektowane, by odpowiadało wymaganiom punktu 2.2 oraz powstrzymywało
jakiekolwiek wycieki paliwa.
5.3.4. Ciekłe paliwa naftowe muszą być składowane na zewnątrz budynku.
5.4. Grzejniki montowane pojedynczo
5.4.1. Bez wpływu na zastosowanie przepisu 5.1.2., gdy użytkowanie grzejnika
zamontowanego pojedynczo jest dozwolone w istniejących hotelach, muszą one być
zamontowane w taki sposób, by nie dopuścić do jakiegokolwiek niebezpieczeństwa
pożaru oraz by nie stanowić zagrożenia dla osób przebywających w
pomieszczeniach.
5.4.2. Grzejniki montowane pojedynczo muszą być dokładnie, regularnie i fachowo
obsługiwane, zaś instrukcje ich obsługi muszą być wyraźnie widoczne.
6. SYSTEMY WENTYLACJI
6.1. Jeśli istniejący hotel jest wyposażony w system wentylacji, muszą być
podjęte środki między innymi w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się poprzez
przewody takiego systemu ognia, gorących gazów i dymu.
6.2. Systemy wentylacyjne muszą być wyposażone w ogólny wyłącznik umieszczony w
łatwo dostępnym oraz wyraźnie oznakowanym miejscu.
7. URZĄDZENIA GAŚNICZE, ALARMOWE I OSTRZEGAJĄCE.
7.1. Ratowniczy sprzęt gaśniczy.
7.1.1. Ratowniczy sprzęt gaśniczy jest przeznaczony do zwalczania wybuchu pożaru
i musi być odróżniany od bardziej wydajnego sprzętu gaśniczego przeznaczonego do
kontrolowania rozprzestrzenionego pożaru, używanego głównie przez ekspertów od
zwalczania pożarów.
7.1.2. Ratowniczy sprzęt gaśniczy ma się składać z przenośnych gaśnic oraz
równoważnych zamontowanych urządzeń. Mają one być zgodne z odnośnymi przepisami
lub standardami krajowymi, bądź, o ile to możliwe, z odpowiednimi standardami
europejskimi.
7.1.3. Ratowniczy sprzęt gaśniczy musi być umieszczony na każdym piętrze blisko
dostępów do schodów lub wyjść, na drogach ewakuacyjnych w odstępach nie
większych niż 25 m oraz blisko stref szczególnego zagrożenia.
7.1.4. Ratowniczy sprzęt gaśniczy musi być łatwo dostępny i utrzymywany w dobrym
stanie.
7.2. Alarm
7.2.1. Hotele mają być wyposażone w niezawodny akustyczny system alarmowy,
którego dźwięk musi być odróżnialny od dźwięku telefonu.
7.2.2. Niezależnie od typu, działanie takiego systemu musi być dostosowane do
cech konstrukcyjnych zakładu oraz musi w dobrym czasie ostrzec o
niebezpieczeństwie osoby przebywające w różnych częściach hotelu.
7.3. Ostrzeganie
7.3.1. Musi być możliwe łatwe ostrzeżenie służb ratowniczych albo z telefonu
publicznego, albo linią bezpośrednią, lub też innymi odpowiednimi środkami
równoważnymi.
7.3.2. Procedura powiadamiania służb ratowniczych ma być widoczna, umieszczona w
pobliżu miejsc, z których można dokonać powiadomienia.
W miejscu, gdzie w hotelu znajduje się telefon publiczny, ma być widocznie
umieszczony numer telefonu i, jeśli to możliwe, adres służb ratowniczych.
7.4. Instrukcje dla personelu. Kierownictwo hotelu musi zapewnić, że:
7.4.1. W wypadku pożaru, personel hotelowy jest zdolny do poprawnego użycia
dostępnego ratowniczego sprzętu gaśniczego oraz do uruchomienia systemów
ostrzegawczych i alarmowych.
7.4.2. W wypadku pożaru, personel hotelowy musi być zdolny do:
7.4.2.1. Wypełnienia instrukcji przygotowanych dla jego pomocy,
7.4.2.2. Wspomożenia pomyślnej ewakuacji wszystkich mieszkańców hotelu.
7.4.3. Personel hotelowy ma uczestniczyć co najmniej dwa razy w roku w
szkoleniach i ćwiczeniach dotyczących działania ratowniczego sprzętu gaśniczego,
systemów ostrzegawczych i alarmowych oraz procedur ewakuacji, w pewnym stopniu
związanych z prowadzeniem działalności hotelu (także sezonowej).
8. INSTRUKCJE BEZPIECZEŃSTWA
8.1. W hallu wejściowym hotelu:
8.1.1. Dokładne instrukcje działania na wypadek pożaru dla personelu i ogółu
muszą być rozmieszczone w sposób widoczny.
8.1.2. Plan hotelu dla informacji drużyn ratowniczych ma wskazywać lokalizację:
- klatek schodowych i dróg ewakuacyjnych,
- dostępnych gaśnic,
- wyłączników instalacji gazowych i elektrycznych,
- jeśli istnieją, wyłączników systemu wentylacji,
- jeśli istnieją, tablic rozdzielczych systemów alarmowych i systemów
automatycznego wykrywania ognia,
- jeśli istnieją, instalacji i stref szczególnego zagrożenia.
8.2. Na każdym piętrze:
Uproszczony plan rozkładu umieszczony w bliskości dostępu do piętra w hotelach
posiadających dwie lub więcej kondygnacji powyżej ziemi.
8.3. W każdym pokoju hotelowym:
8.3.1. Widocznie rozmieszczone i dokładne instrukcje określające działania na
wypadek pożaru; oprócz języka miejscowego instrukcje te dodatkowo muszą być
napisane w językach obcych, w zależności od narodowości najczęściej
odwiedzających hotel gości.
8.3.2. Instrukcjom tym mają towarzyszyć uproszczone plany pięter schematycznie
ukazujące rozkład pomieszczeń w stosunku do dróg ewakuacyjnych, klatek
schodowych i/lub wyjść.
8.4. Instrukcje mają w szczególności zwracać uwagę na zakaz używania wind w
wypadku pożaru, z wyjątkiem specjalnie zabezpieczonych wind dla inwalidów.
[hotelarze.pl -
19.03.2004] |
